Red Bull Romaniacs

 

Tijdens onze vakantie zoeken we altijd het avontuur op en dit jaar was ons avontuur; meedoen met Red Bull Romaniacs. Dit is een evenement waar deelnemers van over de hele wereld, van Nieuw Zeeland tot Brazilië en van Rusland tot Zuid Afrika, naar de stad Sibiu (Roemenië) afreizen om daar mee te doen met de Hardest Extreme Enduro of the World. Deelnemers die 5 dagen lang de uitdaging met zichzelf en hun motor aan willen gaan in de mooiste bergen van de Karpaten.
Samen met Wilco de Lange van Offroad Zweden, mijn broer, hebben we dit jaar voor de 4^e keer meegedaan.

Meer als een half jaar van te voren ben ik begonnen met trainen maar in januari ging het mis. Na eerst lang pijn in mijn onderrug te hebben gehad kreeg ik ook uitstraling naar mijn benen. Toch maar laten onderzoeken wat het kon zijn en ben toen door een scan gegaan. De uitslag hiervan was dat ik een hernia had in de onderste rugwervels. Daar ging mijn voorbereiding! Hoe moest ik nu verder? Kon ik überhaupt nog wel meedoen?
Mijn therapeut gaf aan dat ik rust moest gaan houden maar daar zat ik niet op te wachten! In overleg toch afgesproken dat ik 3 maanden rust zou nemen. Na die 3 maand zou het beter moeten gaan en zou ik kunnen beginnen met lichte oefeningen. Wat was ik gefrustreerd dat ik niet kon trainen! Gelukkig merkte ik na 2 maanden wel dat er wat vooruitgang in zat en heb toen het besluit genomen om er helemaal voor te gaan. Dit betekende wel dat ik nog maar 6 weken de tijd had om te trainen.

Na een korte en drukke voorbereiding kwamen we vrijdag 26 juli aan in Roemenië. Voor de wedstrijd zijn we nog 2 dagen met een lokale Roemeense gids Dani op pad geweest om al vast wat in te rijden.
Dinsdag 30 juli was het dan zover, het begin van Red Bull Romaniacs 2019. Het begon met de proloog in Sibiu, een lastig kort parcours in de binnenstad met verschillende obstakels, o.a. grote banden, boomstammen van een halve meter dik en grote rotsblokken. Lopend over dit parcours was al lastig, en dan moesten we het ook nog op de motor doen! Omdat ik van voorgaande jaren weet hoe lastig dit parcours kan zijn, stond ik die dinsdag ochtend met gezonde zenuwen bij de start te wachten totdat ik dan eindelijk van start mocht. Alles ging goed, bleef een paar keer even vastzitten maar ben als 83^e van de 200 deelnemers gefinisht, waar ik heel blij mee was. Dit betekende namelijk een goede start positie voor de volgende rijdag.

Een filmpje van een deelnemer van de proloog

Alles aan Romaniacs is een uitdaging. Het zijn 5 dagen waarin je geen rust hebt en je geleefd wordt, de hele dag. Vroeg opstaan, ontbijten, bus inpakken, gps ophalen, naar de start rijden, de hele dag rijden, bij terugkomst douchen, motor schoonmaken, tussendoor nog warm eten, daarna de motor klaarmaken, de planning van de volgende dag doornemen en weer naar bed omdat je weet dat je de volgende dag weer vroeg op moet.

Offroad dag 1

Woensdag begon het dan echt, we gingen de mooiste bergen van de Karpaten in!  Na een toch wat onrustig nacht, vroeg opgestaan omdat de start nog ongeveer 3 kwartier rijden was vanaf Sibiu en omdat we ook nog onze GPS moesten ophalen vanaf het rennerskwartier in de stad.
Eenmaal wachtend voor de start zijn er toch weer die zenuwen die door je lichaam gaan maar als dan het start sein is geweest en je de eerste paar meters hebt gemaakt, weet je dat je weer mee doet met de Hardest Extreme Enduro of the world en geeft je dat een enorme kick.

Tijdens het rijden zijn er 4 dingen aan een motor waar je niet zonder kan, je moet gas kunnen geven, een voor- en achterrem hebben en je koppeling moet het doen.
Een half uur na de start kwam ik ten val waardoor mijn koppeling begon te lekken en ik na enge tijd geen koppeling meer had. Zonder koppeling ben je nergens, dus doorrijden was geen optie. Gelukkig heb ik het tot een tankpunt vol kunnen houden en daar gevraagd hoe ik het snelst naar het Service Punt  kon rijden. Via verschillende kleine dorpjes kwam ik na een half uur aan bij het SP.

Bij het SP heb ik mijn koppeling kunnen repareren en om niet gediskwalificeerd te worden ben ik daarna weer terug gegaan naar het tankpunt waar ik eruit was gegaan. Vandaar het track weer opgepakt en nu maar hopen dat ik weer op tijd bij het SP zou zijn want ik was al met al in totaal 2 uur tijd verloren. Gelukkig was ik weer op tijd in het SP en vanaf daar heb ik de rest van de dag weer lekker kunnen rijden. Het track had af en toe nog een paar steile klimmetjes die goed te doen waren. Ik was op tijd binnen maar door het tijdsverlies ver achteraan gefinisht waardoor ik zeker wist dat ik de volgende dag vrij achteraan mocht gaan starten.

Offroad dag 2

Helaas moest ik inderdaad de volgende dag starten van de 157^e plek maar had er wel weer ontzettend veel zin in. Vanaf het begin heb ik mezelf zitten pushen om gas te geven zodat ik weer wat verder voorin zou komen. Hierdoor kwam ik zwaar ten val. Met 70 km per uur volop op de rotsen onderuit  gegaan. Het plastic van de motor en mijn helm waren kapot en ook zag ik nog een paar sterretjes. Ik kon mezelf wel voor m’n kop slaan, dit was echt mijn eigen schuld. Na de val alles weer zo goed als mogelijk recht gezet en helaas was ik weer wat tijd verloren. Toen heb ik tegen mezelf gezegd dat ik het wat rustiger aan moest gaan doen, want het was nog vroeg en ik had de hele dag nog voor me. Het was maar goed dat ik wat rustig aan deed , er waren veel zware klimmen in het track waardoor ik een uur voor het SP geen water meer had in mijn camelbak.

Aangekomen bij het SP zat ik er helemaal doorheen, mentaal maar ook fysiek. Ik kon geen hap door mijn keel krijgen. In de 20 min. die je bij het SP hebt, mezelf weer bij elkaar geraapt om weer door te gaan.  Gelukkig ging het daarna wel beter als in de ochtend maar als snel zag ik in de verte een gitzwarte lucht. Het duurde 20 min. nadat ik was weggereden bij het SP toen de hel los barste. Het stortregende en het begon te onweren. In het bos werd het pikke donker en zag je geen hand voor ogen, behalve tijdens een licht flits. Alles werd 1 grote glij partij. De afdaling was geen afdaling meer maar een modder stroom. Deze ging op een gegeven moment zelfs harder dan mij naar beneden! Mijn voorwiel en achterwiel blokkeerden regelmatig en het werd een grote glijpartij. Het was nu alleen maar vallen en opstaan, weer vallen, motor oppakken, wat verder glijden, vallen, weer je motor oppakken en weer wat verder glijden. Na deze hele lange afdaling moesten we op een gegeven moment een bochtje naar links maken en was blij dat ik lampen zag van de finish. Echter toen we uit het bos kwamen waren het 2 koplampen van een auto en moesten we nog weer verder!

We moesten weer de berg op en na lang martelen en glijden dan toch boven gekomen. Ik dacht dat dit een checkpoint was maar het bleek de finish te zijn. Wat een heerlijk woord was dat, ik had het gehaald! Door het onweer hadden ze alle spullen op moeten ruimen vandaar dat ik het niet herkend had als finish, maar het belangrijkste was dat ik binnen was! Ik was als 138^e gefinisht dus heb gelukkig wel weer een paar plaatsen goed kunnen maken.
Bij de bus alle natte kleding uit gedaan en weer naar ons huisje gereden. Daar weer hetzelfde ritueel als de dag ervoor, douchen, motor schoonmaken, tussendoor nog wat eten, motor klaarmaken en daarna weer op tijd naar bed. De volgende ochtend stond de wekker nl weer om 5 uur.

Offroad dag 3

Van dag drie was bekend dat de start, vanaf Sibiu, al anderhalf uur rijden was. Voordat je naar de start rijd moet je je GPS ophalen in de stad en dus moesten we deze dag heel vroeg op. Dat je hierdoor korte nachten maakt, maakt Romaniacs ook heel zwaar. Je maakt hele lange dagen en hebt weinig tijd om echt goed uit te rusten, dit hakt er nog een keer extra in.

Voor de start wisten we al dat de regen van gisteren er voor had gezorgd dat alles nat en spekglad was. Vrij kort na de start kregen we een klim waar ik helaas het verkeerde spoor koos waardoor ik vast kwam te zitten. Hier verloor ik tijd wat de hele dag door zou blijven gaan. Ik kon niet in het ritme komen. Dat alles spekglad was koste me veel energie. Elk klimmetje was weer een aanslag op mijn lijf en merkte dat het gewoon niet liep. Ik merkte dat ik een goede voorbereiding had gemist. Elke keer was het weer een stukje rijden en weer glijden.  Weer een halve meter wegzakken van het spoor waardoor ik de motor weer op moest beuren om in het juiste spoor te komen. Op een gegeven moment had ik bijna geen energie meer om mijn motor op te beuren. Met regelmaat even gestopt om een gelletje of een reepje te nemen. Deze heb ik op mijn stuur geplakt zodat ik ze makkelijk kan pakken als ik ze nodig heb. Aangekomen bij het SP heb ik wel mijn tijd kunnen nemen om wat te eten en te drinken. Gelukkig is Carolien bij het SP om me te helpen. Ze praat me moed in en haalt ook nog een paar kilo modder van mijn motor af, want elke kilo lichter telt!

Na het SP ging het voor mijn gevoel weer wat beter totdat het noodweer opnieuw los barstte. Ik kwam weer achter aan te rijden waar alles kapot gereden was en waardoor alles steeds zwaarder werd. Uiteindelijk zag ik op mijn klokje dat ik tegen mijn eindtijd aanliep maar ik had het gevoel dat ik nog heel hoog in de bergen zat. Er kwam een afdaling die meer op een slagveld leek. Her en der lag er wel een motor in de bosjes en zag ik continu rijders naar beneden glijden. Het was 1 grote ‘blij dat ik glij’ (van Ter Land Ter Zee en in de Lucht) helling. Tot zover ik kon kijken lagen er rijders en motoren.

Na een afbuiging naar rechts dacht ik onderaan de berg te zijn maar niks was minder waar. De afdaling ging gewoon nog verder! De moed zakte me in de schoenen. Er was bijna geen doorkomen aan, we stonden in file vast! We moesten over een paar dikke wortels heen maar mijn achterwiel zakte weg toen ik er overheen wilde. Ik had de kracht niet meer om de motor op te beuren. Achter mij stond volgens mij een Spanjaard die ik vroeg of hij me wilde helpen. Zijn antwoord was ‘zo meteen’ en hing daarna over zijn stuur om uit te rusten. Nadat we elkaar hadden geholpen gingen we weer glibberend verder. We kwamen uit bij een zelf gemaakt bruggetje met daarachter de Red Bull Romaniacs boog, de finish! Ik kwam aan, meer dood dan levend en helaas was ik 10 min te laat binnen. Tijdens het wachten bij de finish hoorde Carolien van rijders van de zilver klasse dat de afdaling ‘verry dangerous’ en ‘not do-able’ was. Het was inderdaad niet te doen en we moesten nog een dag!

Ik was deze dag half 9 gestart en half 6 was ik bij de finish.  9 uur gereden en afgezien met maar 20 min pauze. En dan moet je daarna weer de moed bij elkaar rapen om je motor schoon te gaan maken en weer klaar te maken voor de volgende dag. Maar omdat opgeven geen optie is toch alles weer voor elkaar gemaakt zodat ik ook die laatste dag weer kon gaan rijden!

Offroad dag 4

Door mijn slechte 3^e dag moest ik vandaag helaas weer verder achteraan starten. Waar we de vorige dag qua weer mee geëindigd waren, starten we dag 4 mee, regen, heel veel regen. De voorspellingen waren ook dat dit de hele dag door zou blijven gaan. Doordat alles al kapot was gereden, door de vele rijders voor mij, was het track spekglad en zat ik er helemaal door. Ik had geen energie meer om te rijden. Het was glijden, vallen, opstaan, rijden, klimmen, glijden, vallen en weer opstaan. Blij zijn dat je weer een helling hebt gehaald om vervolgens weer bij het begin te beginnen, vallen, opstaan, glijden enz.

Net voorbij een checkpoint reed ik mezelf klem in de modder. Toen ik daaruit was begon het me op te vallen dat er steeds meer damp van de motor af kwam. Ik reed niet door een riviertje en toch was er damp, hier klopte iets niet. Toen ik bij een begaanbaar stukje weg uit kwam toch maar even gecontroleerd wat er aan de hand was. Bleek mijn ventilator kapot te zijn, waardoor door rijden geen optie meer was. Buiten dat om zou ik ook niet meer op tijd bij het SP aangekomen zijn. Hier eindigde Red Bull Romaniacs voor mij, in het bos hoog  in de bergen.
Met behulp van de organisatie van de berg afgekomen en in de stromende regen kwam ik om half 6 aan bij de bus, al klappertandend met een emergency blanket onder mijn jas.

En vond ik het leuk? Ik vond het fantastisch!  Wat een avontuur was het maar ik vond het wel erg jammer dat ik Romaniacs niet heb uit kunnen rijden. Het was gigantisch afgezien en ben mezelf wel 100 keer tegen gekomen maar ik heb alles eruit gehaald wat erin zat. Ondanks mijn korte voorbereiding ben ik super tevreden.

Dit was mijn verhaal, hoe het mij vergaan is deze 5 dagen.
Wilco heeft Redd Bull Romaniacs wel uit kunnen rijden in de zilverklasse en was de laatste dag 10 min voor zijn eindtijd binnen! Een top prestatie als je je bedenkt dat bijna meer als de helft van alle deelnemers is uitgevallen.

Nu zijn we al weer aan het nadenken wat ons volgende avontuur wordt. Wordt het weer Red Bull Romaniacs of  misschien Red Bull Sea to sky? Wat we ook gaan doen, we laten het jullie weten!

Hieronder een compilatie van de 5 dagen van Red Bull Romaniacs