Beyond boundaries
Zeven Maanden op Avontuur met de Africa Twin
Een jaar geleden vertrokken onze klanten Jouke en Miranda voor zeven maanden met hun Africa Twin de wijde wereld in. Een tocht van 40.589 kilometer, 201 dagen en 25 landen. Dit was voor Jouke en Miranda echt een avontuur om nooit te vergeten. Wij waren natuurlijk superbenieuwd hoe hun reis is verlopen en wat ze allemaal hebben meegemaakt onderweg. We hebben ze daarom gevraagd of we ze hierover mochten interviewen. Ze waren meteen enthousiast! Voordat ik het wist zat ik (Christel) in de auto van Carolien. Op naar Jouke en Miranda in Groningen. Daar aangekomen kreeg ik een heerlijk stukje Friese oranjekoek. Nu hoor ik je denken, Fries? Ondanks dat ze in Groningen wonen, komen ze beide uit Friesland, vandaar. Wat was die koek lekker zeg! Vanaf dat moment hebben we alleen maar gekletst over hun te gekke avontuur met bizarre, maar vooral ook hele mooie momenten.
Laten we maar beginnen bij het begin. Want hoe kom je op het idee om met z’n tweeën op één motor voor zeven maanden weg te gaan? Nou, daar had Jouke wel een verklaring voor. Hij vertelde dat hij ongeveer negen jaar geleden is gaan backpacken. Tijdens zijn reis kwam hij midden in Bangkok een Duitster tegen met zijn blauwe Transalp. Samen met deze Duitser heeft hij een biertje gedronken en geluisterd naar zijn verhaal. De man was helemaal van Duitsland naar Bangkok gereden! Ondanks dat Jouke toen zelf nog niet zoiets had, dat hij dit ook wilde gaan doen, bleef deze gebeurtenis toch in zijn hoofd zitten.
Eenmaal terug van deze reis vroeg een kameraad aan Jouke om samen hun motorrijbewijs te gaan halen. Dit wilde hij na het grote avontuur in Bangkok wel en je kunt misschien wel raden wat zijn eerste motor is geworden. Inderdaad…. Een blauwe Transalp!
Als Jouke en Miranda besluiten om een grote te reis te willen gaan maken vragen ze zich af wat de mooiste manier is. Ze waren het erover eens dat zelfstandig reizen een ongelooflijk mooie ervaring is, in vergelijking met afhankelijk zijn van andere vervoersmiddelen zoals bussen of vliegtuigen. Maar er waren zoveel manieren om zelfstandig te reizen. Ze hadden zelf een keer een busje omgebouwd tot camper, wat natuurlijk ook geweldig was, maar het had zijn beperkingen. Met de camper konden ze net niet op de afgelegen plekken komen die wel te bereiken waren met een motor. Het verhaal van de Duitser in Bangkok kwam ook weer naar boven en uiteindelijk maakten ze daarom de keuze om hun reis op de motor te maken.
De voorbereiding voor de reis begon, en ze hadden eigenlijk gepland om op 1 mei 2020 te vertrekken. Maar het lot besliste even anders. In maart 2020 stonden ze vol spanning bij de ambassade klaar om hun visa op te halen maar plotseling sloten de loketten voor hun neus. Het was een harde klap want de coronapandemie had alle grenzen gesloten. Hun droom leek in duigen te vallen. Nu moesten ze wachten niet wetende hoelang dit zou gaan duren. Het was een flinke tegenvaller, maar ze lieten zich niet uit het veld slaan.
Ondanks de teleurstelling zetten ze hun voorbereidingen voort. Miranda nam de taak op zich om het papier werk te regelen terwijl Jouke druk bezig was met het klaarmaken van de Africa Twin. Ik was benieuwd wat voor een rol Arnold had gespeeld tijdens de voorbereidingen. Naast dat de Africa Twin waarmee ze de reis zouden gaan afleggen was gekocht bij Adventure Bike, vertelde Jouke dat hij ook een rijtraining bij ze had gevolgd om zijn off-road vaardigheden naar een hoger niveau te tillen. Op technisch vlak was Arnold ook onmisbaar volgens Jouke. Hoewel hij wel kon klussen, had hij niet veel ervaring met motoren. Hier kwam Arnold te hulp met advies en gaf hij Jouke het vertrouwen dat als het Jouke zelf niet zou lukken, hij altijd klaar stond om te helpen. Zo heeft hij Jouke het advies gegeven om onder andere het luchtfilter van Twin air, de handkappen van Barkbusters en de vering van Hyperpro op de motor te monteren. Jouke heeft de producten bij ons aangeschaft en is daarna aan het klussen gegaan. Als extra geruststelling lag er bij Adventure Bike ook een reserve bandenset klaar voor de motor. Mocht er onderweg iets misgaan en zouden ze nergens een vervangende bandenset kunnen vinden, dan konden wij direct de benodigde banden opsturen.
Tijdens het klaarmaken van de motor was het natuurlijk ook handig om alvast een route uit te stippelen want hoe plan je een reis van zeven maanden met alle plekken die je wilt bezoeken en ervaringen die je wilt opdoen? Voor velen lijkt dit een uitdagende taak, maar voor Jouke en Miranda was het juist een leuke uitdaging. In eerste instantie wilde Jouke graag naar Bangkok rijden maar vanwege beperkingen in enkele landen op die route moesten ze dat idee laten varen. Een goed alternatief was een reis naar Mongolië, geïnspireerd door de avonturen van mannen die de wereld rondreden op hun BMW 1200 GS, zoals te zien in de serie ‘Long Way Around’. Deze gedachte sprak ze enorm aan en ze wilden dit avontuur graag beleven. Miranda benadrukte hoe blij ze waren dat ze voorafgaand aan de reis een Google-account hadden aangemaakt. Telkens wanneer ze iets interessants zagen markeerden ze het als een herinnering op Google Maps. Zo ontstond er langzamerhand een reisroute, beginnend met de Romantische Strasse in Duitsland.
Uiteindelijk 2 jaar later dan gepland is het dan zo ver en kan de langverwachte reis eindelijk echt beginnen! Op 2 mei 2022 stond de Africa Twin klaar het uitzwaai comité was aanwezig en alle visa waren geregeld. Natuurlijk kon ik het niet laten om te vragen hoe het nu eigenlijk voelt om voor zeven maanden op pad te gaan? Na het stellen van deze vraag bleef het een tijdje stil, maar toen volgde het verrassende antwoord. Miranda glimlachte en zei dat ze zich eigenlijk heel koel voelde. Ze had alleen een beetje gezonde spanning omdat ze natuurlijk niet precies wist wat haar te wachten stond, maar dit zorgde er eigenlijk ook weer voor dat ze er juist zin in had. Jouke knikte instemmend en voegde hier nog aan toe dat het eigenlijk net zo voelde als dat je twee weken op vakantie zou gaan.
Het begin van hun reis bracht meteen een grappige situatie met zich mee. Ze waren nog geen 500 meter op weg of ze stonden al in de file! Eigenlijk wilde ze hiervoor omdraaien maar dat zou betekenen dat ze weer langs het uitzwaai comité zouden moeten rijden. Dit wilden ze niet dus daar reden ze, 500 meter na vertrek in de file op hun Africa Twin. Eerst nog even langs Adventure Bike om voor de laatste keer de vering af te stellen en daarna op naar de Romantische Strasse in Duitsland waar hun eerste puntje van de geplande route van Google maps stond.
Na een kleine maand door Europa te hebben gereden en landen te hebben gezien als Kroatië, Montenegro en Roemenië komen ze aan in Bulgarije. Ze willen eigenlijk heel graag door naar Kazachstan, via Rusland maar aangezien de oorlog tussen Rusland en Oekraïne begon, leek dit plan bijna onmogelijk.
Via Polarsteps lezen ze tot hun verbazing dat het Maurits, ook een klant van ons, het toch was gelukt om een visum te regelen voor Rusland. Ze lieten het er dus niet zomaar bij zitten en hebben contact met hem opgenomen. Na Maurits te hebben gesproken, besloten ze het risico te nemen om hun paspoort op te sturen naar Nederland. Op dat moment waren ze inmiddels al in Turkije en moesten ze daar wachten totdat ze hun paspoorten weer terug zouden krijgen. Ze gaan op mini vakantie in Turkije en zien heel veel mooie dingen. Zo zijn ze door de Ihlara Valley gereden, hebben ze luchtballonnen de lucht in zien gaan in Cappadocië en hebben ze in de Emli Valley wild gekampeerd.
Ondanks dat het krijgen van een visum onmogelijk leek kregen ze na drie weken het bericht dat hun paspoorten met een zakelijk visum erin waren aangekomen. Dit voelde als een enorme opluchting aangezien ze al die tijd dus zonder paspoort in Turkije rond hadden gereisd!
Met het paspoort en het visum in hun bezit gaan ze naar Georgie. Hier zien ze vooral groen, véél groen, prachtige en gigantische bergen, een (kolkende) rivier, schitterende bergmeren en veel loslopende koeien en schapen.
Het volgende doel om heen te reizen was Kazachstan. Om hier te komen moeten ze door Azerbeidzjan of Rusland. Onder het mom van “wie niet waagt, wie niet wint” proberen ze vanuit Georgie toch Azerbeidzjan in te komen. Visum in de aanslag, paspoort bij de hand en gaan. De Georgische politie heeft een poging voor ze gedaan en een kopie van hun documenten naar de andere kant gestuurd met de vraag of ze hen door mogen laten. Na twee uur wachten kwam het verlossende antwoord: “Nee!” Helaas, niet geslaagd. Dan naar het alternatief: op naar Rusland!
Om 7 uur ’s ochtends rijden ze vanuit een bergdorp naar de grens met Rusland. Rijdend tussen hoge bergen passeren ze vele kilometers aan vrachtwagens die voor de grens wachten. Vervolgens komen ze ‘per ongeluk’ in een verkeerde baan, waardoor ze ook alle auto’s voorbij rijden.
Bij de grens kijkt een jonge douanier hun streng aan. Ze verwachten dat ze terug worden gestuurd en achter aan moeten sluiten. In plaats daarvan vraagt hij waar Jouke en Miranda vandaan komen. “Niederlande?!” Hij roept vervolgens iets naar zijn collega’s. Gebaseerd op de volgende acties vertaalt Jouke zijn geroep als: ‘jongn’s, dit is een echte buutenlander, aan de kant!’ En zo loopt hij met zijn wapenstok voor hun uit door de file en dirigeert hij iedereen aan de kant.
Binnen 5 minuten staan ze met de motor aan het loket, zijn hun paspoorten, rijbewijs en kentekenbewijs afgenomen en hebben ze een stapel papieren gekregen.
Met behulp van anderen vullen ze de papieren in maar krijgen deze wel tot 4x terug. Dan na ongeveer 3 uur en met behulp van een Oekraïner die Duits sprak is eindelijk alles goed ingevuld.
Iedereen is opgelucht, vooral de wachtenden achter hun aangezien er maar één loketje was. Die wachtenden zijn ze waarschijnlijk eerder voorbij gereden in de wachtrij. Oeps.
Terwijl ze weglopen worden de papieren van de Oekraïner afgekeurd en krijgt hij een nieuw setje, hij mag weer van voren af aan beginnen. Ze realiseren zich dat ze van begin tot eind een voorkeursbehandeling hebben gekregen.
Nu ze de grens over zijn komt Kazachstan steeds dichterbij. De kortste weg hier naar toe gaat door Dagastan en Tjetsjenie. Twee zelfstandige gebieden in Rusland die afgelopen jaren herhaaldelijk in het nieuws zijn geweest (niet als vakantiebestemming). Om veiligheidsredenen rijden ze wel ‘even’ om. Eerst 500 kilometer naar het noorden, dan rechtsaf naar Kazachstan. Die 500 kilometer zien ze alleen maar graanvelden, zo ver het oog strekt.
Meerdere keren worden ze staande gehouden door agenten met grote politiepetten die nog het meest doen denken aan een Mexicaanse sombrero. Ze onderzoeken de paspoorten nauwkeurig, maar zijn altijd super vriendelijk en behulpzaam.
Aan het einde van de dag arriveren ze in Elista. Een boeddhistische stad waar vooral Mongoolse mensen wonen. Een mengeling van Europa en Azië.
Als ze in het zonnetje van een biertje genieten komt er een Rus in zijn werkkleding op hun af lopen. Zonder elkaars taal te spreken vertelt hij een heel verhaal en vraagt van alles over de reis en de motor. Hij is zelf naar Vladivostok gereden, een desolaat stuk Rusland en de uitdaging voor elke avonturier. Daarna haalt hij zijn muntenverzameling uit z’n auto en laat hun allemaal bijzondere roebels zien. Jouke en Miranda herkennen die van de winterspelen in Sochi waarop hij deze er uit haalt en aan hun geeft. Weigeren heeft geen zin, zijn besluit staat vast. Ze maken een selfie om de soort herinneringen vast te houden. Dit is één van de redenen waarom ze reizen.
Nog net voor de grens naar Kazachstan komen ze aan in een klein dorpje, waar ook net een bruiloft plaats vindt.
Het echtpaar merkt Jouke en Miranda op en willen graag met de motor op de foto, waarna ze binnen werden uitgenodigd op het feest. Ondanks dat ze niks konden verstaan van wat er werd gezegd, vloeide de wodka rijkelijk en gingen de gesprekken steeds soepeler.? Na dit avontuur was het tijd om hun reis voort te zetten. Op naar Kazachstan!
Eindelijk zijn ze er. Hun allereerste stan-land. De binnenkomst in Kazachstan is overweldigend. Vanwege het uitgestrekte landschap maar vooral vanwege de mensen. Iedereen is zo ontzettend gastvrij. Zo groette alle grenswachters Jouke en Miranda met een grote grijns op hun gezicht met de woorden “Welcome to Kazachstan!” Daarnaast kregen ze veel duimpjes van mensen die een blik worpen op de Africa Twin. Na een lange dag op de motor hebben Jouke en Miranda een beschut plekje weten te vinden met voldoende afstand van de weg. Eerst hebben ze even hun stoeltjes opgezet om te kijken of ze in deze omgeving een beetje veilig konden slapen. Er kwam al snel een kudde koeien aan samen met hun herderin. Het meisje sprak geen woord Engels, ze hadden al vrij snel door dat ze niet blij was met de situatie. Miranda moest van het meisje op haar paard gaan zitten en Jouke op de motor. Na ongeveer twee kilometer kwamen ze aan bij een boom. Om deze boom stond een omheining van prikkeldraad. Van de herderin moesten Jouke en Miranda binnen dit prikkeldraad hun tentje opzetten zodat de wilde dieren niet bij hen konden komen. Na de vriendelijke herderin te hebben bedankt, verdween ze samen met haar paard de zonsondergang weer tegemoet.
De dagen erna rijden ze via het Lake Kaindy en de Charyn Canyon richting Kirgizie.
Voordat ze daar aankomen sluiten ze Kazachstan nog even geweldig af. Niet met een bierdouche, maar met een benzinedouche(!!).
Leuk dat je 0,36 cent voor een liter betaalt, maar niet als dan het tanken wordt gedaan door een kind van 14 dat als een supersooker de slang op de twin richt en los gaat. De liters vlogen door de lucht. De motor, telefoon, tanktas en handschoenen onder de benzine. Ze voelde de spetters op hun hoofd. Gelukkig net op tijd de ogen dicht.
In Kirgizië gaan ze via Karakol naar de prachtige Barskoon Valley. Hier worden weer prachtige foto’s gemaakt zodat ook deze plek niet vergeten kan worden.
Als ze daarna via het Orto-Tokoy Reservoir naar Son-Kul Lake rijden komen ze via de uitgestrekte groene vlaktes uit bij acht witte tentjes, Yurten. Hier komt een kind op hun afgelopen gevolgd door de hele familie. Uiteindelijk vraagt het gezin om bij hen te komen eten en te slapen. Dit doen ze en de volgende ochtend krijgen ze ook nog een lekker ontbijt.
Voordat ze Kirgizië verlaten is het tijd om wat te relaxen en de Twin de nodige aandacht te geven.
Ondertussen hebben ze al ruim 16.000 km gereden vanaf Groningen en is het tijd voor een nieuwe achterband. Deze had nog wel wat langer meegekund maar deze band is bijna niet te krijgen in Azië. Dus beter wisselen wanneer het kan in plaats van wanneer het moet. Daarnaast heeft de motor nog een wasbeurt gekregen en zijn de luchtfilters schoongemaakt. Dit was wel nodig, ze hadden al heel wat stof gehapt. Na wat advies te hebben ingewonnen bij Arnold over de lekkende voorvork wordt ook deze schoongemaakt.
In Tajikistan rijden ze over de Pamir Highway een klim naar 4600 meter hoogte, waar ze 8 dagen voor uittrekken. Maurits, die ze via ons kennen, heeft de tocht een paar weken eerde op zijn xt660z gedaan; hij is positief over de mogelijkheden, maar waarschuwt Miranda voor de ‘bumpy ride’, het is heftig.
De Pamir highway was indrukwekkend, gigantisch en heftig. Gravel, gebroken asfalt, asfalt zonder toplaag en zand. Bergpassen, steil omhoog en weer steil naar beneden. Kleine dorpjes waar kinderen (en volwassenen) naar de weg rennen om naar Jouke en Miranda te zwaaien en stukken waar ze urenlang niemand tegen kwamen. Maar ze redden het om op 4655 m, het hoogste punt van de Pamir Highway te komen!
Via Tadzjikistan, Oezbekistan, met haar prachtige “Silk road cities” (en lekkere lamskoteletjes) rijden ze verder door Kazachstan, Rusland en Armenië om in Iran aan te komen.
Als ze daar net de grens over zijn zien ze dat er iemand op de vluchtstrook rijdt met een go pro op zijn helm?! Dat kan geen local zijn en dat is het ook niet: het is een Italiaan die op zijn Vespa van Italië naar Bangladesh rijdt. Hoe gaaf!
Wat een geweldig land. De dynamiek, de mensen, de geuren en de smaken. Het is allemaal zo anders, ze zijn nu echt in het midden oosten.
Ze kunnen niet pinnen dus moeten ze alles met cash doen. Daar voor moeten ze geld wisselen. Ze vinden een taxi chauffeur die goed Engels spreekt. Hij was tourgids voordat covid kwam. Hij brengt ze naar de markt waar ze geld kunnen wisselen en onderhandelt een uitstekende wisselkoers, 30.000 toman oftewel 300.000 rial per euro.
Aan het eind van de dag rijden ze van de weg af, recht de bergen in. Ze vinden een prachtige plek en zetten de tent op. Ze genieten van de totale stilte om hun heen, terwijl de maan (om half 9) in volle glorie over de berg heen piept.
Omdat Jouke en Miranda in 2017 ook al in Iran zijn geweest en toen ook al veel hebben gezien rijden ze wat sneller door dit land. Ze bezoeken de stad Yazd en aan het einde van dag 3 zoeken ze, via de I overlander app, een slaapplek in de woestijn. Het is bijna donker maar nog steeds 41 graden. De tent moet dus wel een beetje in de wind staan om voor afkoeling te zorgen. De tent staat goed totdat het harder begint te waaien. Een heuse zandstorm maakt vervolgens dat de tent op een parachute begint te lijken. Hij is van de Decathlon, dus het vertrouwen ontbreekt dat hij dit overleeft. Ze trekken overhaast de haringen er uit en met alles nog in de tent dragen ze hem in het donker naar een plekje achter een duin, in de luwte.
Natuurlijk raken ze wat haringen kwijt maar met een paar haringen minder en het zand tussen de tanden zetten ze de tent weer op. Moe van de dag schudden ze het zand uit hun schoenen en genieten ze van de sterrenhemel onder het genot van een fles water. Dat water is ondertussen heter geworden dan de thee in een bejaardentehuis, maar het is heerlijk.
Het gebeurt allemaal in een uurtje, maar het maakt de reis heel bijzonder en avontuurlijk. Door de moeite die ze er voor moeten doen geeft het resultaat een heerlijk voldaan gevoel.
De laatste dag in Iran wordt er een bezoek gebracht aan het conuslaat van Pakistan, voor een visum. Al met al verblijven ze hier meer dan een uur om o.a. vragen te beantwoorden en om bij het consul op bezoek te gaan. Als Jouke en Miranda vragen wat de reden is van het interview, wat ze met het consul hebben is het antwoord; “In our country we make time for you and make you feel good. That’s a big difference with your country. In the Netherlands they don’t have time.”
Niet een bepaald efficiënte werkwijze, maar het is wel een onvergetelijke ervaring.
De volgende dag rijden ze naar de grens waar ze voor 11 uur moeten zijn, willen ze nog mee kunnen met het konvooi van die dag. Bij het wegrijden die ochtend zien ze nog maar één streepje op de benzine meter staan en is het nog 100 kilometer naar de grens. Eerst dus nog even snel tanken. Maar als ze bij het tankstation aankomen zien ze een rij auto’s van zo’n 500m staan. Als ze daar aansluiten komen ze te laat aan bij de grens. Snel wordt er gerekend hoe ver ze kunnen komen met wat ze in de tank hebben en hun reserve. Op de kaart staat dat er bij de grens een tankstation is dus gokken ze het erop. Met 80 kmh rijden ze naar de grens, dan is het verbruik 1 op 25. Gelukkig komen ze aan bij de grens, waar ze meteen kunnen tanken en op tijd zijn voor hun escorte.
De veiligheidssituatie was in Pakistan niet altijd optimaal, dus op sommige delen van de route was het noodzakelijk om met een escorte te rijden.
Als ze de grens over zijn en de nodige papieren eindelijk hebben worden ze naar een politie bureau gebracht, waar ze de nacht doorbrengen. Dan de volgende dag maken ze misschien wel het meest indrukwekkendste mee van hun reis. ’s Ochtends worden ze opgehaald door 2 mannen met een AK-47. Ze lopen zo te zwaaien met hun wapen alsof het een aanwijsstokje is! Als ze onderweg zijn wordt er wel tot 4x gewisseld van escorte en worden ze aan het eind van de dag afgezet bij een politie bureau.
Vanuit dit ‘hotel’ hadden ze uitzicht op een cel met gevangenen.
Terwijl Jouke dacht dat het waarschijnlijk om kleine crimineeltjes ging, bleek de waarheid anders te zijn. Een politieagent vertelde hen dat de jongen in het wit een 18-jarige moordenaar was, en hij leek zelf erg trots op het feit dat hij deze crimineel had gevangen.
Gelukkig kunnen ze de volgende dag verder en rijden ze richting de Babusar Pas en de Karakorum Highway. Hier kunnen ze weer genieten van de prachtige natuur, de bergen en de vriendelijke mensen die ze tegen komen. Ook zien ze daar een glimp van China.
Als ze daarna lekker aan het toeren zijn op weg naar Skardu vragen ze zich af waarom er in ‘the middle of nowhere’ ineens een file staat. Dat wordt al snel duidelijk: een landslide. Gelukkig zijn twee kranen al druk bezig het puin weg te ruimen. Ze moeten 1,5 uur wachten, maar dat is geen straf in het gezelschap van de truckdrivers, Santosh die komt aanwaaien en de hysterische maar grappige Habibah uit Maleisië (“You can read my name both ways! Hahaha”).
In de buurt van Shigar bevindt zich op 2200 meter hoogte de hoogste droge woestijn ter wereld. In een woestijn rijden is een geweldige ervaring! Alleen de angst om de motor te crashen en daarmee de reis te beëindigen maakte dat Jouke met enige regelmaat het hazenpad koos en van het gas ging. Gevolg? 230 kg vast in het zand.
Als ze verder rijden richting India komen ze door het Deosai National Park. Daar hebben ze veel kilometers in moeilijk terrein afgelegd. Tientallen keren kruisten ze de riviertjes die over de weg liepen, waardoor ze door het water moesten waden. Soms terwijl de buitentemperatuur slechts 7 graden was. Dat is het gevoel van een echt avontuur!
De laatste dag brengen ze door in de grensstad Lahore. De avond omvat alle positieve punten van Pakistan: enorme gastvrijheid, lekker eten, humor en leuke gesprekken. Er is een feest gaande en het voelt als een mix tussen kerst en Koningsdag. Alles is versierd met (disco) lichtjes en het is enorm druk op straat. Groepen mannen staan te dansen. Ze sluiten af met een toetjesmarathon, waarvan vooral het traditionele ijsje van amandelmelk goed smaakt.
Na Pakistan rijden ze India binnen en zien ze daar de gekste dingen die je ergens anders niet tegenkomt. Van olifanten tot kamelen, alles loopt voor karren. Honden, koeien, varkens, geiten, buffels, alles loopt op de weg. Het gedrag van mensen is nergens zo extreem geweest als hier in India, maar wat wil je als je moet overleven tussen 1.326.093.247 landgenoten! Vooral in het verkeer is het een chaos.
Ze zien bijzondere dingen gebeuren. Terwijl ze midden in een stadje in de smalle straatjes een lassi drinken worden er in gekleurde kleden op bamboe stretchers lichamen van overledenen voorbij gedragen. Eervol zingen de dragers liederen uit volle borst. Als ze aankomen bij de rivier wordt er door de laatste kaste een vuurstapel van hout gemaakt waar het lichaam op gecremeerd wordt. Terwijl ze dit aanschouwen vraagt de een na de ander of ze met hun op de foto mogen.
Veel Indiërs zijn hier ook op vakantie. Die uit kleinere dorpen komen hebben vaak weinig of nog nooit Europeanen in het echt gezien, vandaar de foto’s. Maar het maakt ook duidelijk hoe verschillend de belevingswereld is.
Maar ze zien ook mooie dingen, zo gaan ze naar Fatehpur Sikri en Agra Fort en bezoeken ze de ‘Pink City’ en de Taj Mahal.
Het kost Jouke en Miranda veel tijd om niet lamgeslagen te worden door alle ervaringen. Gelukkig hebben ze een goed tijdverdrijf om dit te verwerken; eten. Jouke: ‘Allemachtig, wat is dat een genot. Alles wat we eten is lekker, bijzonder en kruidig. Wat ik in Pakistan ben kwijtgeraakt zit er nu dubbel weer aan. Het is onvoorstelbaar hoeveel smaken, texturen, combinaties en kleuren er in eten kunnen zitten.’
India sluiten ze nog even in stijl af. Eerst komt er op de autoweg een spookrijder die ze ternauwernood kunnen ontwijken. Maar 50 meter voor de grens naar Nepal is er nog een scooter die de binnenbocht op de rotonde pakt. Al slippend botst hij tegen de zijtas en valbeugel aan, gelukkig weinig schade voor de motor.
Op 28 oktober staan ze voor de grens met Nepal. Als ze de grens over zijn merken ze meteen een verschil met India. In de hele stad klinkt schelle muziek uit luidsprekers, maar dit wordt niet overstemd door claxonnerende automobilisten. Het is druk, maar een stuk relaxter.
De eerste dag in Nepal rijden ze door de mooie bergen en zien ze al snel bomen gevuld met bananen, aapjes en vrolijke mensen, ze genieten volop! Die avond gaat de kogel door de kerk en besluiten ze om het vervoer van hun motor te gaan regelen voor de terugreis!
De volgende dag starten ze de dag vroeg met heerlijke kruidige melk thee, of wat ze hier noemen ‘koffie.’ Op naar Kathmandu! Door wat hobbelen en bobbelen over onverharde wegen komen ze aan bij de transporteur. Hij gaat meteen met een meetlint aan de slag en begint te rekenen. De kosten zijn volgens hem weer omhoog gegaan “world cup footbal, more expensive”. Eerder was het de oorlog in Oekraine en olieprijzen. Echt alles wordt gebruikt om het duurder te maken. Omdat de motor via Qatar terug gevlogen moet worden en er door het WK voetbal geen cargo vluchten zijn, hebben ze 2 dagen om de motor te demonteren. Dat is het dan. zes maanden en 32.641 kilometers, 23 landen, door weer en wind, over goede en slechte wegen, zonder noemenswaardige ongevallen of pech, met geweldige avonturen en herinneringen. Was het uiteindelijk tijd voor een tijdelijk afscheid van hun geliefde motor. Op 1 november 2022 hebben ze via Nepal hun Africa Twin naar Nederland laten vliegen.
Zelf gaan ze nog even door met hun grote avontuur!
Jouke en Miranda wilde Nepal niet alleen herinneren als de plek waar ze hun motor hadden verscheept. Tijd voor een Jungle safari! ‘S ochtends voor zonsopgang opstaan, de jungle in. Ze zien wilde olifanten, neushoorns en nog veel meer. Nadat ze de bloedzuigers hebben verwijderd, pakken ze weer de bus terug naar Kathmandu. 8 uur rijden over 177 kilometer. De buschauffeur stopte overal om te pauzeren. “Man man man, wat missen we de motor. Maar dat maakt ons blij. Blij dat we de goede keuze hebben gemaakt om ons avontuur op de motor te doen.”
Na Nepal vliegen ze naar Singapore, waar ze afgesproken hebben met hun goede motorreis vriend Reshawn.
De reis wordt afgesloten met twee weken Japan, een land dat hoog op “the wishlist” stond. Een geweldig land en een mooie tijd, maar oh… wat missen ze het reizen op de motor. De vrijheid, het avontuur, het uitzonderlijke. De bullet train als vervoersmiddel is ook gaaf, maar een compleet andere beleving.” Dan na 40.589 kilometer, 201 dagen en 25 landen is het tijd om naar huis te gaan!
Erg onder de indruk van alle verhalen van Jouke en Miranda heb ik toch nog een paar vragen voor ze.
Zo vertelden ze dat ze regelmatig hebben wild gekampeerd. Het idee van je tentje opzetten op een onbekende plek leek me best spannend. Jouke liet echter met een geruststellende toon weten dat hij zich geen moment bang had gevoeld tijdens het wildkamperen. Toch was hij niet roekeloos; hij zou nooit ergens gaan slapen waar hij zich niet veilig voelde. Miranda vulde zijn woorden aan en zei dat ze wel alert was ‘s nachts, maar zeker niet bang. Ze vertelden dat ze af en toe van plek wisselden als ze het idee hadden dat ze gezien waren of als de locatie toch niet helemaal vertrouwd aanvoelde, maar dit kwam niet vaak voor.
De gedachte aan wildkamperen riep bij mij vragen op over het ontbreken van sanitair. Hoe gingen zij hiermee om? Tegen mijn verwachting in, klonk hun antwoord toch best logisch. Miranda begon te lachen en zei dat ze wel eens stiekem in het wild hebben geplast, maar als ze van plan waren om die avond wild te kamperen, ze zich eigenlijk altijd opfristen bij het tankstation. Ze benadrukten beiden dat ze eigenlijk geen moment het gevoel hadden dat ze onfris roken. Als het mogelijk was zochten ze een meertje op om daar hun tent op te zetten. Hier konden ze dan hun kleding in uit spoelen. Aangezien ze altijd sportkleding onder hun motorpak droegen, hadden ze het geluk dat dit snel opdroogde.
Jouke en Miranda hebben in de zeven maanden dat ze weg zijn geweest niet alleen maar in hun tentje geslapen, maar ook regelmatig bij mensen thuis. Via de app ‘I overlander’ konden ze zien waar mensen woonden die hun huis aanboden als slaapplek. Ze geven beiden aan de app ‘I overlander’ een gigantische aanrader te vinden. Naast dat je kunt zien waar je zou kunnen overnachten of wildkamperen, kun je op deze app ook zien waar grensovergangen zijn, naar welke loketjes je allemaal moet, beveiligde parkeergarages, waar je geld kunt wisselen, tankstations, enzovoort. Dat je tijdens een reis zou slapen bij mensen thuis had ik niet verwacht, maar gebeurt volgens hun ontzettend vaak. De mensen zijn allemaal ontzettend gastvrij.
Op een motor heb je natuurlijk niet zoveel ruimte als in een camper. Dus, wat neem je eigenlijk allemaal mee als je met de motor op avontuur gaat? Voor een weekje zonvakantie probeer ik bij wijze van spreken mijn hele kledingkast in een veel te grote koffer te proppen, maar op een motor is dat gewoonweg niet mogelijk. Jouke begon te lachen en vertelde dat geld eigenlijk het allerbelangrijkste is. Wat hem ook een fijn gevoel gaf, was dat wanneer ze onderweg iets mistten, je dat eigenlijk overal wel kunt kopen, zelfs in landen waarvan je het eigenlijk niet verwacht. In Oost-Turkije zit bijvoorbeeld gewoon een Decathlon, net als in India. En als je een beetje een gangbare motor hebt, is eigenlijk alles daarvoor ook te koop. Qua kampeerspullen hebben ze het minimale meegenomen. Wat Miranda vooral heel erg leuk vond, is dat Jouke gewoon een stuk van het normale bestek heeft afgeflext. Hierdoor hadden ze in plaats van plastic- gewoon hun alledaagse bestek. Daarnaast gaven ze aan dat stoeltjes ontzettend handig zijn om mee te nemen. De Rotopax voor extra benzine was ook heel erg fijn om bij hun te hebben, ondanks dat ze het bijna nooit hebben gebruikt. In die zeven maanden misschien één of twee keer. Het geeft je gemoedsrust. Ze hebben zelf een 17 liter tank, dus dan kom je eigenlijk maar 300 km. En met die extra 4 liter geeft het je toch die extra bescherming. Ze zijn wel eens bijna leeg gereden, maar dan weet je dat je toch nog die vier liter extra hebt.
Na het indrukwekkende verhaal van Jouke en Miranda te hebben gehoord was er nog één ding wat ik wilde weten, want wat willen Jouke en Miranda hun (potentiële) medereizigers meegeven? “Geloof geen mensen die altijd negatief zijn. Als je op Facebook kijkt, zie je een heleboel mensen zeggen dat bijvoorbeeld een zakelijk visum niet mogelijk is. Soms hebben deze mensen ook gelijk en dan zit een grens ook echt dicht, maar dit is lang niet altijd zo. Ondervindt het zelf voordat je alles gelooft wat iedereen op social media zegt. Zo zijn wij uiteindelijk heel ver gekomen. Kijk, jij denkt misschien nu: ‘Wat een avontuur!’ Maar realiseer je goed dat wanneer jij dit zou gaan doen, je waarschijnlijk ook zoveel bizarre en mooie momenten mee zou maken. En dat is de stap. Als je de keus maakt om het te gaan doen en een beetje een positieve mindset hebt, kun jij dit ook. Het gaat er niet om hoe lang of waar naartoe of hoe extreem. Het kan altijd langer, het kan altijd extremer. Een tweeweekse reis naar Zweden laatst was ook ontzettend vet! Daar had ik hetzelfde gevoel bij als dat ik had toen we door Rusland reden. Het is niet altijd zo dat hoe verder weg hoe mooier het is. Als je het maar gewoon een keer doet! Als je het niet doet, zou je je nooit blootstellen aan het avontuur die je anders wel zou hebben beleefd!”
